SEN AĞLAMA
Men deyen yok, felek deyen olduysa[1],
Esti yeller, gül yanağın solduysa,
Dert elinden ala gözler dolduysa,
Sen ağlama ben ağlarım, güzelim!
Uğrunda olmuş iken serseri,
Men[2] öpmeden o kıvırcık telleri,
Dağıttıysa tabiatın yerleri,
Sen ağlama, ben ağlarım güzelim!
Hani senin her aşkına, her gence,
Aşk okuyan kalbin sönmüştür mence,
Bulmadıysa kalbin artık eğlence,
Sen ağlama, ben ağlarım güzelim!
Bir kuş idim gece gündüz sizlere,
Yazık, beni güldürmedin bir kere…
Bakıp şimdi alnındaki izlere,
Sen ağlama, ben ağlarım güzelim!
Men bakarken sen vurduğun yaraya,
Şimdi zalim felek girdi araya…
Bak, hasta kalbimle geldim haraya,[3]
Sen ağlama, ben ağlarım güzelim!
Ahmed Cevad, Bakû, 1925
